Opko Magnostadt 2

Tak jak wspominałam dalsza część historii zaczyna się od momentu wyprawy do dzielnicy Goi ^^ Miłego czytania;) Myślę, że notki u mnie będą się pojawiały właśnie w niedziele, ale nie jestem w stanie zapewnić Was, że regularnie ;*



Udaliśmy się do miasta Goi.
-Nadal nie mogę w to uwierzyć. Dlaczego odizolowali tak dużą część społeczeństwa i umieścili w takim miejscu? -zastanawiał się Sphintus
-Dowiemy się, gdy zobaczymy to na własne oczy. -przyznał Titus
-Ale i tak jest to dziwne. -stwierdził Alladin
Lecieliśmy przez długi ciemny korytarz, Titus trzymał mnie na rękach. Nagle zobaczyłam światło.
-Prawie jesteśmy! -wskazałam podekscytowana
Naszym oczom ukazała się jakby ogromna studnia, z której wylecieliśmy. Naokoło panowała atmosfera gorsza niż na mieście w Balbad, gdzie kiedyś mieszkałam. Mieszkańcy wiedli swawolne życie pijąc alkohol i paląc tytoń, wszyscy wyglądali na ubogich i brudnych.
-Oni naprawdę.... -zaczęłam zdumiona
-...wybudowali podziemne miasto! -dokończył Titus także poruszony tym odkryciem
-Chodźmy tam. -przyznał Sphintus
Titus postawił mnie na ziemi i poszliśmy się rozejrzeć.
-Coś jest nie tak z tym miastem... -orzekł Alladin
Nagle zauważyliśmy jak nasze Magoi (energia magiczna) z nas ulatuje!
-Co tu się wyprawia?! -z lekka spanikowaliśmy
Fizycznie byliśmy teraz słabsi niż kiedykolwiek.
Troszkę dalej szła mała brązowowłosa dziewczynka, przewróciła się z wyczerpania, a zwój który niosła wypadł jej z rąk.
-Hej, nic ci nie jest?! -od razu do niej podbiegłam
-Jej Magoi jest na wyczerpaniu. Zaraz umrze! -ocenił Sphintus
Trzymałam małą na rękach. Ciężko oddychała i miała zarumienione policzki.
-Pomóżcie... mi... -wyszeptała słabo
-Nie jestem w stanie podnieść poziomu Magoi zaklęciami leczącymi! -Sphintus był bezsilny
-Co powinniśmy zrobić? -niepokoił się Alladin
-Ja jestem początkująca jeśli chodzi o te sprawy... ale za to panicz Titus.... -zwróciłam się do przyjaciela
-Czy ktoś zna tę dziewczynkę?! Niech ktoś jej pomoże!-Titi-kun wołał naokoło bezskutecznie
Nikt nawet sie nie zainteresował i wszyscy zignorowali sytuację.
-Paniczu Titusie.... to nic nie daje... nikt nie jest w stanie nam pomóc... -załamałam się
-Ja to zrobię w takim razie. Ayumi-san, daj mi ją. -Titus wziął małą na ręce
Udaliśmy się do jednego z małych budynków, jakby hostelu i tam położyliśmy ją na łóżko. Mój przyjaciel otoczył ją barierą światła swojej różdżki.
-Gdy byliśmy pokryci warstwą światła, w ogóle nie traciliśmy Magoi. Ochronię jej ciało w ten sposób. -wyjaśnił
Gdy skończył, mała czuła się troszkę lepiej.
-Dziękuję, onii-chan. -uśmiechnęła się leciutko
-Masz rodzinę? Czy może innego bliskiego...? -pytałam
-Niedawno zmarła moja mama. Słyszałam, że podczas przeziębienia zabrano jej zbyt dużo Magoi i umarła z wycieńczenia. -wyjaśniła spokojnie
-Jesteś taka dzielna.... ale tak nie powinno być! Co to za miasto? Dlaczego z mieszkańców ulatuje Magoi? -miałam wiele pytań
Jakiś staruszek nam wyjaśnił, że jest to fabryka produkująca Magoi. Ta energia napędza narzędzia magiczne w mieście magów. Tak to już zostało zaprogramowane. W dodatku nikomu to nie przeszkadza, bo żyją sobie wolno, nie muszą pracować i dostają tyle rozrywek ile tylko zapragną. Ta dziewczynka ma na imię Marga i choruje na serce. Prawdopodobnie długo nie pożyje.
 -Co to ma być?! Paniczu Titusie, ty też coś powiedz! Chyba nie pozwolisz, by krzywdzili takie niewinne dziecko! -burzyłam się
-Marga-chan, czyżbyś lubiła książki? -Titus zwrócił się do niej delikatnie
-Nie, nie rozumiem ich. Prawdę mówiąc, nawet nie znam literek. Bo wiecie, chcę się uczyć. -mała usiadła na łóżku i przytuliła zwój, który leżał koło niej
-To dlatego nosisz to przy sobie? -wskazałam na zawiniątko
-Yhy! Chciałabym udać się do zewnętrznego świata i zobaczyć jak tam jest! Kiedy wyzdrowieję będzie to możliwe! -w jej niebieskich oczach dostrzegłam blask ekscytacji
-Co zrobisz, jak ci się to już uda? -spytał Titus
Oboje oparliśmy się przyklękając przy łóżku Margi.
-Cóż, bo wiecie... chciałabym zobaczyć zwykłe miasto: takie z niebem, psami i kotkami, a także całymi rzędami sklepów. -rozmarzyła się
-Naprawdę? Rozumiem. -Titus nagle stał się poważniejszy
-W porządku, zostaw to mnie! Ugo-kun! -Alladin stworzył pisakowe rzeźby przypominające otoczenie miasta, a nawet pisakowego kotka
-Łał! Marga, to jest dokładnie takie, jak widzieliśmy na zewnątrz! Prawda, Titi-kun? -zachwycałam się
-Tak, jest takie samo. -skinął z uśmiechem
-Super! Ale fajne! Dziękuję, onii-chan! -Marga wesoło klaskała w dłonie
-Postaraj się jak najszybciej wyzdrowieć i zobaczyć prawdziwe miasto. -zachęcał Titus
-Jeśli chcesz, możemy przychodzić tu codziennie i uczyć cię czytać. -przyznałam
-Naprawdę? -małej aż zabrakło oddechu -Nie, jednak odpuszczę sobie naukę czytania. Po prostu wpadnijcie czasem do mnie i opowiedzcie o zewnętrznym świecie.
-Dlaczego? -zaskoczyłam się
-Ponieważ nie wiem, czy uda mi się przeżyć wystarczająco długo, by wyzdrowieć. Ale to nieistotne! Samo słuchanie o zewnętrznym świecie i wyobrażanie go sobie sprawia wiele frajdy! -stwierdziła radośnie
-Wierzę, że jednak wyzdrowiejesz i kiedyś będziesz mogła udać cię tam z nami. -opiekuńczo chwyciłam ją za rączkę
-Dziękuję ci, onee-chan. -Marga była lekko wzruszona
-Tak bardzo... chciałabym ci pomóc. -szepnęłam także mając łzy w oczach
-Naprawdę nie znajdujecie nic dziwnego w takim sposobie życia? -Sphintus próbował jakoś przekonać dziadka -przywódcę, ale raczej bezskutecznie
Nagle zrobiło się małe poruszenie. Podeszliśmy do przyjaciół. Titus niósł Margę na rękach.

-Czy... ty tak serio, paniczu Titusie? -nie wierzyłam
-Co chcesz zrobić, Titus-kun? -pytał Alladin
-Zabieram ją na zewnątrz. Ayumi-chan, sama też tego chcesz, prawda? -blondyn się zwrócił do mnie
-Tak, bardzo bym tego chciała. Jednak... -miałam pewne wątpliwości patrząc na wkurzonych i przerażonych ludzi dookoła nas
-Nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy. Gdy ktoś próbuje uciec cała dzielnica skazywana jest na śmierć. Widzisz tę dziurę? Zostajemy tam wrzucani, jeśli nasze Magoi jest na wyczerpaniu. A, że nie mamy skrzydeł to giniemy.  -objaśnił dokładnie młody mężczyzna, który stanął przed moim przyjacielem
-Ale ja potrafię latać. Mógłbym zabrać was wszystkich i stąd odlecieć. Jeśli chcecie wyjść na zewnątrz, z przyjemnością wam pomogę! -oznajmił poważnie Titus 
-Titi-kun.... ja nie umiem latać. Przecież nie dasz rady unieść wszystkich mieszkańców. -westchnęłam
-Właśnie, że jest to możliwe! Ciebie też stąd zabiorę, Ayumi-chan. -uśmiechnął się do mnie
-Rozumiem co czuje, ale to szalone. -ocenił Sphintus
Nagle otworzono bramę i przedostała się przez nią trójka magów, aby odbyć codzienny patrol. Titi-kun musiał zostawić Margę i ukryliśmy się za skrzyniami. W końcu nasze zwiady były tajne.
Chłopaki fajnie wyglądali:

-Jeśli nas tu znajdą, wylecimy z uczelni! -obawiał się Sphintus
-Żeby tylko.... to już koniec. -spanikowana od tyłu przytuliłam się do Titusa
-Spokojnie. Spróbujmy jakoś z tego wybrnąć. -dodawał mi otuchy
Magowie ustawili mieszkańców w rzędzie i sprawdzali liczebność. Marga przewróciła się z wyczerpania!
-Wiedziałem, że jeszcze się nie zregenerowała! -warknął Sphintus
Pomimo błagań staruszka, patrzyliśmy jak jeden mag bierze ją za rękę i.... wrzuca do ogromniej studni!
-Marga-chan!!! -wrzasnęłam przerażona
Teraz już nie zamierzałam siedzieć cicho.  
Alladin i Titus polecieli małej na ratunek. Mój przyjaciel złapał ją na ręce i otoczył barierą światła.
-Już nic ci nie grozi, Marga-chan. -uspokajał
Wylecieli ze studni i Titus podał mi małą na ręce.
-Och, jak dobrze, że jesteś cała! -tuliłam ją jeszcze nie całkiem uspokojona
Titi-kun stanął przed nami w obronnej pozie. Jego mina wskazywała na to, że żarty się skończyły i zamierza atakować na poważnie.













Uniósł w górę swoją różdżkę i wystrzelił niszcząc znajdujący się za nim dach pustego budynku. Powstała niezła mini eksplozja.
-Titus-kun, co ty wyprawiasz?! -przeraził się Alladin
-Chcę utworzyć wyjście na powierzchnię. Nie pozwolę skrzywdzić już nikogo więcej! -wyjaśnił
W ścianie pojawiła się mała dziura. Pewnie spowodowały to odłamki dachu z wybuchu.
-Czeka was kara śmierci! -tamten mag zaatakował nas dziwną rośliną z ogromną paszczą
-Halharl! -Titus obronnie stworzył barierę ognia, ale to nie zadziałało i roślina chwyciła go w swoje szczęki
-O nie! Titi-kun! -wrzasnęłam
Roślina go trzymała zaciskając na nim swoje żeby, Titus krwawił tracąc świadomość. Po chwili został wypluty i potoczył się pod ścianę.
-Błagam, nie umieraj! -nie zważając na nic pobiegłam tam z Margą na rękach
Sphintus także dołączył do nas.
-Titi-kun! Titi-kun! -płakałam potrząsając rannym i nieprzytomnym przyjacielem
-Odsuń się, Ayumi! -Sphintus od razu zaczął go leczyć swoją różdżką otaczając ich fioletowym światłem
Titus troszkę zaskoczony lekko otworzył oczy.

-Jeżeli zostaniemy wyrzuceni i stracę szansę na sukces zawodowy, wyślę waszej bogatej rodzince rachunek. -Sphintus pomimo tej sytuacji się droczył, a wesoło wcale nie było

-Jestem ci wdzięczna, Sphintus-kun. -szczęśliwa otarłam łzy patrząc na leczenie Tituska
Marga przerażona rozglądała się naokoło. Ta roślina zaczęła wrzucać innych ludzi do studni!
Na szczęście tym zajął się Alladin i ocalił wszystkich wietrznym zaklęciem.
-Jesteście najlepszymi magami na roku. Co chcecie osiągnąć stając z nami do walki? -pytał zwiadowca magów
-Czyż to nie oczywiste? Zamierzamy zetrzeć was w pył i utworzyć wyjście na powierzchnię. Jestem w stanie to osiągnąć. Muszę tylko uwolnić całą swoją moc. -Titus mimo, że ranny ciągle był pewien siebie

Sphintus skończył udzielać mu pierwszej pomocy i teraz pomagał mu stać, żeby blondyn się nie przewrócił.
-Paniczu Titusie? Przecież jesteś za słaby! -smuciłam się
-Ayumi-chan, przecież tobie też się nie podoba takie traktowanie innych ludzi. Dlatego przybyłaś tu ze mną, aby pozbyć się ciemności spowijającej ten kraj. Nie sądzisz, że właśnie nadeszła odpowiednia pora? Jeśli teraz nie podejmiemy walki, to kiedy? -pytał
Jednak skulił się z bólu.
-Uspokój się, kretynie! Chyba nie chcesz, by wyrzucili cię z Akademii! -przypominał Sphintus
-Titi.... mimo wszystko... martwię się o ciebie. -westchnęłam
-Przypomnij sobie powód, dla którego tu przybyłeś i skończ już  z tym! -prychnął Sphintus
-Powód... -to dało mi wiele do myślenia
Przecież Titus ma tu do wykonania misję Szeherezady, w przeciwieństwie do mnie nie jest tu tylko na pobieraniu nauk.
Wtem pojawiła się nasza wykładowczyni i zrobiła porządek. Zabrała nas na powierzchnię zostawiając Margę z innymi mieszkańcami. Titus od razu trafił do oddziału leczniczego, a ja zostałam ze Sphintusem na korytarzu. Było mi przykro z powodu, że nie umiałam w żaden sposób pomóc przyjacielowi, ani Mardze. Gdy Titi-kun został wyleczony i widział mój przygnębiony nastrój, tak długo marudził, aż uzyskaliśmy zgodę udania się do dzielnicy Goi, kiedy tylko zechcemy.
Zostaliśmy zwołani na ważny wykład Mogameta. Alladin dołączył do nas już siedzących w sali. Titus sprawiał wrażenie nadąsanego. Miał oburzoną minkę i założone ręce. Raczej nie obchodziło go co dalej będzie się działo.

-Doszliście już do siebie? -pytał wesoło Alladin
-Tak, dzięki nieustannej opiece magów medycznych Akademii. -przyznał Sphintus
-Całe szczęście, że to tylko tak poważnie wyglądało i paniczowi Titusowi nic nie jest. Na dodatek od teraz możemy swobodnie wchodzić do dzielnicy Goi. Titi-kun narobił takiego zamieszania, że rektor poddał się i wydał pozwolenie. -wyjaśniłam uradowana
-Przecież ty też chciałaś wracać do Margi, Ayumi-san. -fochnął się Titus
-Ale ty zrzędziłeś im więcej i dlatego się to udało! -przypominałam rozbawiona
Zaczął się wykład. Odpowiadał on na pytania dlaczego magowie i Goi się tak bardzo od siebie różnią. Magowie byli wykorzystywani przez Goi i tak samo przez nich niedoceniani. Wiele magów zginęło na wojnie w ich obronie, byli tylko narzędziami. Z czasem powstał bunt i szale się odwróciły. Teraz to magowie są górą i mają swój własny kraj, w którym sprawują rządy.
-A teraz opowiedzcie nam, co widzieliście pod ziemią. -zwrócił się do nas profesor
-Pod ziemią z 200.000 ciemiężonych ludzi wysysane jest Magoi! -oznajmił głośno Titus podrywając się z miejsca

-Ciemiężonych, powiadasz? Jesteś tego pewien, Titusie? To prawda, że osoby z niewielka ilością Magoi nie mają tam łatwego życia, ale czy większość z nich nie spędza swojego czasu na piciu sake i lenistwie? Żaden z nich nie poprosił o wypuszczenie na zewnątrz. Są jak zwierzęta! Niczym się od nich nie różnią! -stwierdził Mogamet
-Jak można mówić coś takiego ze spokojem na twarzy? -burzył się Sphintus
To właśnie profesor stłumił rządzę dominacji Goi i założył ta Akademię. Tylko czy jego poglądy są całkowicie słuszne?
-Czyż sam nie jesteś uosobieniem tej obrzydliwej chciwości, Mogametcie? Po prostu chciałeś zostać królem! -Titus zabrał znowu głos w tej sprawie
-Mylisz się, Titusie. Jestem tylko rektorem tej Akademii. Oczywiście jeśli ten kraj zostanie założony i uzyskam poparcie przejmę także obowiązki króla. -sprostował staruszek
-Kto by chciał poprzeć takiego człowieka?! Szczególnie po ujrzeniu dzielnicy Goi! Głęboko pod ziemią grupa ludzi wiedzie puste życie, podczas którego wysysane jest z ich Magoi. Pięcioletnia, urodzona tam dziewczynka Marga, mimo że jest chora na serce, nadal traci swoje Magoi. Został jej zaledwie rok życia! Powiedziała nam, że marzy o wyjściu na powierzchnię! Spróbuj to powtórzyć patrząc jej w oczy, ty draniu! -burzył się Titus dokładnie przytaczając fakty
-Właśnie! Ona nie jest jak reszta mieszkańców, którzy akceptują takie warunki! Bardzo marzy o tym by zobaczyć miasto i normalnie funkcjonować! -poparłam przyjaciela
-W takim razie po prostu ją stamtąd zabierzcie. Jednak są tam setki takich dzieci jak ona. Wychowacie je wszystkie? -pytał Mogamet, a Titi-kun z bezsilności zacisnął pięści
-Wystarczy pomóc jednemu dziecku, by nieco poprawić sytuację. Gdyby każdy zrobił to samo, życie Goi byłoby o wiele lepsze. -próbowałam jakoś to wyjaśnić
-Tak.... pomóżmy Mardze zabierając ją na powierzchnię. -skinął Titus
-Jeśli chcesz pomóc tylko jednemu dziecku, to czy nie robisz tylko dlatego, by uleczyć jakąś zadrę w swoim sercu? Innymi słowy dla własnej satysfakcji. -zauważył Mogamet
Mój przyjaciel zamilknął zszokowany taką opinią, gdy dotknęłam jego ramienia, drżał.
-Mimo wszystko uważam, że nie ma pan racji. Ja również chcę wydostać stamtąd Margę i nie robię tego dla własnej czy panicza Titusa satysfakcji! Chcę po prostu pozwolić jej żyć. Chce pan powiedzieć, że dla wygody życia ludzi na powierzchni, skazuje się na śmierć z wyczerpania 200.000 mieszkańców dzielnicy Goi? To nie jest normalne! -uświadamiałam
-Ayumi, kiedyś współczynnik śmierci był znacznie wyższy niż obecnie. -rzekł profesor i nieźle mnie zamurowało
Ten człowiek po prostu chce stworzyć jakąś chorą utopię!
Po wykładzie nasza paczka zebrała się w ustronnym miejscu, by wszystko przedyskutować na spokojnie.
-Moja rodzina była wykorzystywana przez rodzinę królewską. Zmuszano ich, by za pomocą magii wywoływali u przeciwników choroby, czy też ich uśmiercali. Gdy się sprzeciwiali, stawiano ich przed sądem. Może, gdybyśmy urodzili się w kraju, gdzie magii używa się do dobrych rzeczy, zaznalibyśmy szczęścia? -opowiedział nam Sphintus
-Słyszałam, że jest wiele dzieci dyskryminowanych za to, bo urodziły się magami. To nie jest sprawiedliwe. -westchnęłam
-Ale czy nie jest wam żal ludzi, którzy muszą żyć pod ziemią? -pytał Titus
-Titi-kun, myślę, że to nawet jest gorsze od życia w moim dawnym ubogim mieście kraju Balbad. -przyznałam
Alladin poruszony tym wszystkim nie potrafił zabrać głosu w tej dyskusji, a Titus gdzieś sobie poszedł bez słowa.
Później.... Zauważyłam, że Titusek stojąc przy barierce na dachu patrzy w dal zamyślony:

-Hej, udało nam się przekonać resztę studentów i cała grupa z profesorem wybiera się do dzielnicy Goi!  chcą ją zobaczyć na własne oczy, by wyrobić sobie zdanie na ten temat. chodźmy z nimi, Titi-kun, przy okazji zobaczymy się z Margą-chan! -zachęcałam wesoło do niego podchodząc
Chłopak tylko westchnął, spojrzał na mnie krótko i wrócił do poprzedniego zajęcia czyli patrzenia się w dal.
-Coś się stało? Titi-kun... -opiekuńczo chwyciłam go za ramię
-Czy to możliwe, że chcę pomóc Mardze dla własnej satysfakcji? -spytał smutno
-Nie, to nieprawda. Robimy to tylko i wyłącznie dla niej, więc nie zamartwiaj się tym już tak mocno. -pocieszałam
-Ayumi-chan... -lekko się uśmiechnął patrząc na mnie szklącymi się oczami
-Ayumi, Titus. Zabierzcie mnie do Margi. Możecie zabrać ją ze sobą. Jeśli sobie tego życzycie, może żyć z wami na powierzchni. -zgodził się Mogamet do nas podchodząc
-Nie żartuj sobie! Chcesz mi powiedzieć, że tak nagle zacząłeś jej współczuć? -Titus był wkurzony
-Mylisz się, to ty jesteś osobą, której współczuję. Coś ukrywasz, mam rację? I nawet wiem, co to takiego. -staruszek złapał mojego przyjaciela za rękę
Titus był bardzo przerażony, że jego sekret się wydał.

-Zdaję sobie sprawę, że pracujecie dla Szeherezady. -wyjawił staruszek
-Że co? Proszę go puścić! -obronnie stanęłam przed blondynem
Myślałam, że w takim wypadku nie obejdzie się bez walki.
-Bez obaw. Wie również o moim sekrecie. -uspokajał nas Alladin, który właśnie dołączył
-Czyli, że co? Nic nam nie grozi? -nie rozumiałam
-Nie widzę żadnego problemu. Nie żywię do Szeherezady żadnej urazy, więc jest mi to obojętne. Jednak do wytwarzania bariery nad Imperium Leam zużywa dużo mocy i w ten sposób długo nie pociągnie. Nie ma co do tego żadnych wątpliwości. -ocenił Mogamet
Posmutniałam, nie chciałabym stracić tak miłej osoby jak ona.
-Szeherezada-sama jest wielkim Magim! -sprzeciwił się Titus
 -To nie ma żadnego znaczenia. Ale chciałbym uratować tych wszystkich nieszczęsnych magów od takiego końca. -rzekł rektor
Trochę nas to poruszyło.
Udaliśmy się do dzielnicy Goi. Szybko znaleźliśmy Margę.
-Onee-chan! Onii-chan! -cieszyła się mała na nasz widok
-Marga-chan! -uradowana wzięłam ją na ręce i mocno przytuliłam
Teraz chciałam ją podać Titusowi, ale ten się zawahał i zrobił niepewną minę, zaskakując tą reakcją nas oboje.

-Titi-kun... nie cieszysz się? -zachęcałam
-Oczywiście, że się cieszę! -mój przyjaciel od razu wziął dziewczynkę na ręce i przytulił ze łzami w oczach

-Naprawdę zabieracie mnie na powierzchnię? -nie dowierzała
-Tak! -skinęliśmy oboje
To był prawdziwy czas wzruszeń ;3
-Więc naprawdę ją polubiliście? Cieszę się waszym szczęściem. -Mogamet też zdawał się być zadowolony
Wszystko chyba się nam udało bez zarzutów ^^
Wyszliśmy na miasto!
-Jak tu pięknie! Onee-chan, zobacz, jakie budynki! -Marga zataczała kółka podekscytowana na środku placu

-Prawda, a jest tu też wiele innych niesamowitych rzeczy! -czule pogłaskałam ją po główce
Titus i reszta przyglądali nam się troszkę dalej. Było tak radośnie...

Nagle do Margi podszedł znajomy biały kotek.
-Onee-chan! Onii-chan! Ten kotełek zamiauczał! -cieszyła się klaszcząc w dłonie
-Zgadza się, zamiauczał. - uśmiechnął się Titus

-Titi-kun też się tym pasjonował, jacyś wy jesteście podobni! Z tym, że nie nazywał go "kotełek"... -zachichotałam
Nagle Marga zakaszlała, więc Titus od razu do niej podbiegł.
-Wszystko w porządku? -pytał zatroskany
-Może to dla niej troszkę za wiele jak na jeden dzień. Marga-chan, podoba ci się tutaj? -odgarnęłam jej włosy z czoła, a ona złapała mnie za rękę
-Tak, Ayumi onee-chan, chciałabym ci i Titusowi onii-chan bardzo podziękować. Jestem teraz bardzo szczęśliwa! Kocham was! -wyznała i leciutko pocałowała mnie w policzek
-Ja też, kocham was oboje! -wzruszyłam się
Titusek był uradowany, że usłyszał takie coś i jego oczy aż błyszczały z ekscytacji. Chyba nie zachowywał się od czasu naszego pierwszego wypadu na miasto.

-Też przytul naszą małą podopieczną, o tak! -przysunęłam Margę do swojego przyjaciela i od razu zaczęli się tulić. Patrzyłam szczęśliwa i wyluzowana na tę scenkę:

Później jeszcze długo Titus i Marga zajmowali się "kotełkiem", a ja usiadłam na ławce z Alladinem i Sphintusem i patrzyłam na to właśnie z tego miejsca. Naprawdę uroczo to wyglądało:

-Swoją drogą, podzielacie poglądy rektora? -pytał Alladin
-Tak, w końcu zgodził się, byśmy uratowali Margę. Nie jest aż takim złym człowiekiem, za jakiego na początku go uważałam. -stwierdziłam
-Oczywiście nie uważam Goi za bydło, ale tak jak on przyznaję, że powinniśmy stworzyć kraj, w którym magowie będą mogli wieść szczęśliwe życie. Pozostali też tak myślą. -rzekł Sphintus
-No więc rektor jest w pewnym sensie niesamowity. Nie sądzisz, Alladinie? -uśmiechnęłam się do niego
Mały jedząc kanapkę zrobił dziwną oburzoną minkę.
-Co się stało? -zaskoczył się Sphintus
-Może się jednak mylimy... -tez nie rozumiałam takiej reakcji
-Mam sporo własnych problemów na głowie. -mruknął granatowo włosy dalej spokojnie wcinając kanapkę i nie wyprowadzając nas z błędu
Ściemniło się, a ja, Titus i Marga zamieszkaliśmy w mieszkaniu, które dała nam Szeherezada nim wstąpiłam do Akademii.
Mała miała trudności z oddychaniem i kaszlała leżąc w łóżku. Siedziałam przy niej kładąc rękę na jej czole. Bardzo się niepokoiłam o jej zdrowie.
-Wszystko w porządku, Marga-chan? -spytał Titus stając koło mnie
-Tak, a co z wami? Nie przeszkadza wam to? Bo wiecie, chciałabym, byście powiedzieli mi, gdy zacznę być dla was ciężarem. Zabraliście mnie do zewnętrznego świata. Wszystko tutaj jest dla mnie nowe. Spotykam wiele nowych osób i doświadczam wielu nowych rzeczy. Jestem tak szczęśliwa, że obawiam się rychłego zakończenia tego snu. -wyjęczała słabo
-Nic takiego się nie zdarzy. Jutro i pojutrze także tutaj będziemy. Cały czas, nasza trójka razem. -uspokajałam głaszcząc ją po główce
-Naprawdę? -upewniała się
-Oczywiście, co nie, Titi-kun? -zwróciłam się do przyjaciela, który był nieco zszokowany, ale zaraz czule się uśmiechnął

 -Tak, mam zamiar zostać tutaj na zawsze. Razem z tobą, Ayumi-chan i Margą -chan. -przyznał radośnie
Mała zaczęła poważnie kaszleć. Titus zabrał ją do magów i pomogli jej poczuć się lepiej dzięki magii leczącej. To wydłuży jej życie, jednak nie wyleczy samej choroby. Cóż, to zawsze coś.
Następnego dnia szłam sobie z Titusem przez most w Akademii.
-Nadal jest wiele rzeczy, których chciałabym się dowiedzieć. W sumie z czegoś trzeba zdać raport Szeherezadzie. Nie można zignorować sprawy z dzielnicą Goi. No i jeszcze ta twoja misja....sama już nie wiem jak się za to wszystko zabrać. Ty też masz podobnie, Titi-kun? -zaczęłam rozmowę
-Tak, chyba tak. -leciutko zwrócił się w moją stronę z wymuszonym uśmiechem, ale poznałam, że był jakiś taki zamyślony

Nie było sensu podejmować poważnych tematów w takiej sytuacji.
Nad wieczorem siedząc sam w naszym salonie rozmawiał z Szeherezadą przez swój kryształ.
-Gdyby Magnastadt miał jakiś związek z organizacją, już dawno połączyliby siły z Imperium Kou. -stwierdziła Magi
-Szeherezado-sama, czym jest ta organizacja? -pytał Titus
-To nieistotne. Kontynuuj raport. -poleciła
-Tak jak myśleliśmy, produkują tu narzędzia magiczne. W przesłanych dokumentach znajdzie pani szczegóły. -rzekł Titus
-Jeśli Magnostadt próbuje przy pomocy magicznych narzędzi zastraszyć Leam, nie będę dłużej siedziała cicho. Spróbuj to udowodnić. -rozkazała mu
-Titus onii-chan! -Marga właśnie wróciła ze mną ze spaceru i wesoło wpadła do pokoju
Ja słysząc głos Szeherezady od razu się wycofałam i chłopak mnie nie zauważył.
-Ciii... -uciszył dziewczynkę

Marga też się wycofała i pobiegła do mnie.
-Kto to był? Ayumi-chan? -pytała Szeherezada
-Nie, Ayumi jeszcze nie wróciła. To była ta dziewczynka, którą się opiekujemy. Od przedwczoraj mieszkamy razem tworząc coś na wzór rodziny. Jestem pani bardzo wdzięczny za to mieszkanie. Z okna rozciąga się widok na całe miasto. Często razem chodzimy na zakupy. -opowiadał podekscytowany Titus
-Titus! Jeszcze nie wybaczyłam ci incydentu w dzielnicy Goi. Tylko wpakowałeś Ayumi w niebezpieczeństwo. -Szeherezada skutecznie stłumiła jego radość
-Bardzo panią przepraszam. -pokłonił się
-Myślisz, że z mieszkania z tym dzieckiem wyniknie coś dobrego? Im bardziej będziesz z nią szczęśliwy, tym bardziej będziesz później tego żałował. Titusie, czyżbyś zapomniał? Nie pamiętasz już, czym jesteś? Kończy ci się czas. Zostawisz Ayumi samą z opieką nad tą dziewczynką, znów sprawisz jej tylko niepotrzebny kłopot. Titus, twoim zadaniem było dotrzymywanie towarzystwa Ayumi i zidentyfikowanie niebezpieczeństwa zagrażającego Imperium Leam. Nic więcej. Resztę zostaw mnie. -wyjaśniła Szeherezada
-Oczywiście. -skinął posłusznie
-Dobrze się spisałeś, Titus. Nikt poza tobą nie był w stanie zebrać tylu informacji. Możesz do mnie wracać, przydzielę Ayumi innego nowego opiekuna. A dla ciebie zrobię wszystko w tych ostatnich chwilach twojego życia. -obiecała
-Szeherezado -sama... Ale ja... Ja... -nie wiedział co powiedzieć
-Co się stało? Chciałbyś coś powiedzieć? -zdziwiła się
-Nie, nie mam nic do dodania. -odpuścił kończąc rozmowę
Nieźle mnie to zszokowało i nie chciałam w to wierzyć! Titi-kun ma umrzeć? Dlaczego? postanowiłam zachowywać się naturalnie.
Weszłam do pokoju i położyłam do łóżka Margę, która tuląc swój zwój zasnęła z uśmiechem na twarzy.
-My też się już kładźmy, szkoda czasu! -ponaglałam przyjaciela
Zasnęliśmy dziś wyjątkowo szybko.
Następnego dnia była  bardzo ładna pogoda, w sam raz na spacerek i zakupy. Słoneczko świeciło i moja rodzinka była w dobrych humorach. Wyszliśmy się przejść i zrelaksować.

Z ławki podziwiałam jak Marga turla beczkę kijkami na wyścigi razem ze Sphintusem.
Titus siedział koło mnie zamyślony, ale uśmiechnięty opierając policzek na dłoni.

-Szybciej! Tędy, za mną! -poganiała nasza mała zmachanego Sphintusa
-Ale jesteś szybka, Marga-chan! Sphintus-kun, ty też się trochę postaraj! -machałam im wesoło -Titi-kun, ty też mógłbyś jej troszkę pokibicować, wiesz?
Chłopak kompletnie mnie zignorował.
-Hej, Titi-kun!!! -szarpnęłam go za ramię
-Och, Ayumi-chan... co jest? -spytał zmieszany
-Dziwnie się zachowujesz... wszystko w porządku? -niepokoiłam się
-Tak, w jak najlepszym. Nic mi nie jest. -zapewniał
Sphintus upadł prosto na mnie i spadliśmy z ławki.
-Ayumi-chan! -Titus od razu pomógł mi się pozbierać
-Skąd ta Marga ma tyle energii? Nie mogę jej dogonić, jest szybsza ode mnie! -narzekał Sphintus
Tylko wybuchnęliśmy na to śmiechem.
Poszliśmy zrobić zakupy na straganach, a gdy wróciliśmy do naszego mieszkanka Sphintus upichcił nam pyszne żarełko.
-Hej, nie podkradaj jedzenia w czasie gotowania! -burzył się na Titusa
-Nic nie poradzę, że to jest takie smaczne. Twoje umiejętności kucharskie nie są o dziwo wcale takie złe. -blondyn pałaszował z niewinną minką niczym się nie przejmując -Smakuje lepiej niż myślałem. Prawdziwa pychotka!
-Nom, wygląda apetycznie! Nie dziwota, że Titi-kun nie potrafi się opanować! -przyznałam
-A ty, paniczyku powinieneś mi zwrócić koszty twojego leczenia. W końcu raz cię uratowałem! -przypomniał Sphintus mojemu przyjacielowi
-Ale z ciebie skąpy facet, wiesz? -Titusek nie miał zamiaru przestawać jeść
-No już, może i skąpy, ale świetnie gotuje, prawda? -droczyłam się
-Cicho bądźcie! To moja specjalność! -zmieszał się Sphintus
-A myślałam, że leczenie to twoja mocna strona. W końcu pochodzisz ze szlachty jakby na to nie patrzeć. -sprostowałam
-Od czasu do czasu także gotuję. To bardzo przydatna umiejętność w moich stronach! i wcale nie ma związku z moim pochodzeniem! Cały czas się w tym doskonalę. Jakiś problem? -burzył się Sphintus
Nikt już nie miał żadnych pytań.
Podczas jedzonka świetnie się bawiliśmy, rozmawiając na mało poważne tematy, chwaląc umiejętności Sphintusa i uważając, aby jego wąż nie kradł jedzenia Mardze ^^ Titus tak miło się do nas uśmiechał... Chyba po raz pierwszy czuł się jak w rodzinie.

A oto fotka z przygotowania jedzonka (wszyscy wyczekiwali go z niecierpliwością, a najbardziej Titi-kun XD):

I fotka z rodzinnej uczty (zapomniałam wspomnieć, że Alladina też oczywiście zaprosiliśmy):

No i taki dodatek do całości, czyli Titusek wcinający chlebek z pastą pomidorową, bardzo mu wszystko smakowało ;)

Po wyżerce pożegnaliśmy naszych przyjaciół, którzy wrócili do Akademii. Marga-chan i Titus uroczo razem im machali na dobranoc:

Zostaliśmy w trójkę.
-Rozumiem, więc już lepiej się czujesz i nie cierpisz w nocy. -cieszyłam się, że stan Margi nie jest poważny
-No. Ayumi onee-chan, poczekasz na mnie razem z Titusem onii-chan? -spytała maleńka poważnie
-Zaczekać? W jakim sensie? -zaskoczył się Titus

-Poczekacie aż dorosnę? Zawdzięczam wam życie. Jednak na razie nie mam zbyt wielu możliwości, by wam się jakoś zrewanżować. -Marga chwyciła nas za ręce
-O czym ty mówisz? Największą radością dla nas jest to, że jesteś tu z nami! -uświadamiałam
-Dziękuję onee-chan, ale chcę być wam bardziej pomocna!  Będę zmywała naczynia, a także sprzątała dom, a kiedyś, gdy stanę się większa, odpłacę się wam za wszystko z nawiązką! -wstała z łóżka i podskoczyła podekscytowana -Zostaniecie ze mną do tego czasu?
-Dobrze, poczekamy na ciebie. Czy to tydzień, czy pięć lat, to nieważne! Ja... chce być z wami na zawsze! -z płaczem ją mocno przytuliłam
-Co się stało? -Marga była zaskoczona
Titusa za to bardzo poruszyły te słowa, więc przyglądał się nam w milczeniu.

Poszliśmy spać. Za to w środku nocy....
-Ayumi-chan, śpisz? -szepnął Titus lekko chwytając moje ramię
-Troszkę.... a ty nie możesz zasnąć, Titi-kun? -zgadłam cicho
-Muszę ci coś powiedzieć. -był poważny jak nigdy
Nie budząc Margi wyszliśmy z łóżka i poszliśmy do salonu
-A więc o czym chciałeś porozmawiać o tak późnej godzinie? Nie mogłoby to poczekać do jutra? -ziewnęłam zaspana
Titus zacisnął dłonie w pięści.
-Bo ja... ja... nie chcę jeszcze umierać! -wyznał poważnie na mnie patrząc ze łzami w oczach

Patrzyłam na przyjaciela w osłupieniu, nie mogąc uwierzyć jego słowom. Czyli nie przesłyszałam się wtedy i nic źle nie zrozumiałam. Słowa Szeherezady... były prawdziwe.
Koniec części drugiej, a trzecia jest w trakcie tworzenia i pojawi się jak już zostaną wydane wszystkie odcinki drugiego sezonu Magi czyli już niedługo ;**