Magi - opko Magnostadt

Przez ostatnie parę tygodni miałam praktyki w przedszkolu, więc kompletnie brakło mi czasu by coś tutaj skrobnąć ;<  Dzieciaki były naprawdę kochane, lecz dokumentacji sporo i porobiło się z tego troszkę komplikacji -tyle papierów nigdy do wypełniania jeszcze nie miałam ;P Ale teraz już się wszystko u mnie poukładało w miarę i znalazłam więcej czasu na bloga tak więc piszę.... XD

Nie mam pomysłu o czym tu pisać, nic się u mnie nie zmieniło, ciekawego też nic tak bardzo się nie wydarzyło w moim życiu otakowym.... o, nadal trwa moja faza na anime Magi w szczególności drugi sezon! Nie chcę jednak zanudzać was znowu fotkami bohaterów, dlatego postanowiłam wstawić moje opowiadanie (jego pierwszą część dokładniej mówiąc) dotyczące mojego ulubionego wątku, gdzie akcja dzieje się w państwie Magnostadt, a dokładniej w magicznej akademii. Może jak ktoś nie zna tej serii to opko go zachęci do obejrzenia, kto wie? Miłego czytania ;*****



Budzę się i rozglądam naokoło. Leżę w wielkim łóżku, koło mnie śpi drobna osoba o jasnych blond włosach. No tak, to już tydzień odkąd nie widzę Alibaby-kun, Kassima i Mariam. Moje serce przepełnia tęsknota, ale staram się tego nie okazywać. W końcu zdobyłam uznanie samej Szeherezady i nawet można powiedzieć, że stałam się jej bliska znajomą. Jestem wdzięczna Hakuryuu, że pozwolił nam się wtedy spotkać.
Właściwie to odbył się bankiet dla wszystkich cesarstw, a książę Ren zaprosił na niego mnie i Alibabę w imieniu członków Imperium Kou. Pamiętam to jak dziś! Wielka sala, mnóstwo nieznajomych mi ludzi z wyższych sfer rozmawiających o różnych rzeczach i jedzących wykwintne dania. Byłam wtedy nieco speszona, Alibaba -kun od samego wejścia pobiegł podrywać dziewczyny, a ja zostałam całkiem sama. Hakuryuu i reszta członków rodziny Ren mieli się spóźnić, więc nie pozostawało mi nic innego jak tylko zaczekać w spokoju aż do tego momentu. Nagle pojawiła się ona.
Drobna dziewczyna o długich falowanych włosach w złotym kolorze. Była niskiego wzrostu, ubrana w białą suknię z różową kokardą. Jej głowę zdobił diadem przypominający liście i owoce winorośli. Patrzyła na mnie dużymi zielonymi oczami miło się uśmiechając. Przyglądałam jej się z podziwem.
-Jestem Szeherezada, miło mi cię poznać. Ty musisz być Ayumi z Imperium Kou, prawda? -podeszła do mnie z zamiarem przywitania się
Tak wyglądała, chociaż nie miała takiej poważnej minki:

 









 -T...tak.... Szeherezada...sama? -wydukałam niepewnie
-Wystarczy samo Szeherezada. Chodź, oprowadzę cię po sali.
Szeherezada okazała się być bardzo miłą osobą. Dobrze mi się z nią rozmawiało. Jakież było moje zdziwienie, kiedy okazało się, iż jest jedną z legendarnych Magi, a tym samym dużo starsza ode mnie! Z samego wyglądu nic na to nie wskazywało... Sama nie wiem czemu, ale zaufałam jej i opowiedziałam o naszym dotychczasowym życiu w mieście. Nalegała, bym zamieszkała w Imperium Leam. Podobno wie o mnie więcej niż ja sama. Byłam ciekawa swojej przeszłości, więc nie miałam innego wyboru jak tylko przystać na te warunki. Pomimo tego, że wiązało się to z opuszczeniem moich przyjaciół. Ogromnie się zdziwiłam, że Alibabę uznano za księcia Balbad i zaproponowano mu zamieszkanie w tamtym pałacu, no i oczywiście nie odmawiał. Chyba zostaliśmy docenieni za wszystkie czasy.
Szeherezada dała mi wielkie mieszkanie oraz wszytko co jest potrzebne do codziennego funkcjonowania. Jako, że ona sama pełniła ważną funkcję i z tego powodu nie mogła ze mną przebywać osobiście, żebym nie czuła się samotna przydzieliła mi towarzysza. Miał na imię Titus. Był średniego wzrostu chłopakiem, z wyglądu bardzo podobnym do Szeherezady. Miał duże oczy w turkusowym odcieniu, delikatne rysy twarzy oraz średniej długości blond włosy pasmami opadajace na boki i splecione z tyłu w dwa krótkie warkocze. Jako, że widziałam w nim Szeherezadę, szybko nawiązaliśmy bliższą znajomość. Ogólnie był miła i przyjazną osobą, choć czasem sprawiał wrażenie niedostępnego i dumnego. Jednak po bliższym poznaniu się, odkryłam jaki jest naprawdę. Dowiedziałam się też, że jest najlepszym studentem w Akademii, do której zamierzam uczęszczać, pod nazwiskiem rodu Alexiusów.
Wtedy byliśmy w Imperium Leam, skąd wyjechaliśmy. A teraz właśnie przebywamy w mieszkaniu danym nam przez Szeherezadę w Magnostadt.
-Titi-kun.... wstawaj, już pora się zbierać. -uśmiechnęłam się patrząc na jego delikatną spokojną śpiącą twarz po czym lekko poklepałam go po ramieniu
-Ayumi-chan... jeszcze troszeczkę... już wstaję... -jęknął odwracając się do mnie plecami
-Nawet nie otworzyłeś oczu, Titi-kun! -oburzyłam się przysuwając bliżej niego
Zaczęłam bawić się jego czerwonym kolczykiem na prawym uchu w kształcie owocu winorośli. Śliczna ozdóbka. Po paru potrząśnięciach błyskotką chłopak usiadł wyraźnie podirytowany.
-Zadowolona? -ziewnął zaspany
-Nawet nie wiesz jak bardzo! -posłałam mu promienny uśmiech
Pocałowałam go przelotnie w policzek i zostawiając zdziwionego Tituska pobiegłam ubrać się w mój nowy studencki mundurek. Po tym stałam przed lustrem przyglądając się swojemu odbiciu. Jestem troszeczkę niższa od Titusa, ale prawie jesteśmy równego wzrostu. Czarny płaszcz z białą pelerynką leżał na mnie idealnie. Na głowie miałam czarny trójkątny kapelusz z dużym rondem do kompletu. Wyglądałam jak prawdziwa czarodziejka. Odrzuciłam do tyłu kosmyki długich rozpuszczonych ciemnoróżowych włosów, a w moich oczach szklił się błysk podekscytowania.
-To będzie wielki dzień, Titi-kun! -wykrzyknęłam do swojego odbicia w lustrze.
-Ayumi-chan, bo się spóźnimy. -uświadamiał Titus ubrany już w prawie identyczny strój co ja
Stał oparty o framugę drzwi z założonymi na piersi rękami, a jego minka wyrażała irytację pomieszaną z rozbawieniem.
Tak właśnie Titusek wygląda w mundurku:

Zmieszałam się zaskoczona widząc to w lustrze i odwróciłam się do niego przodem. To niesprawiedliwe, wstałam wcześniej od niego, a i tak to on jest szybszy. No jak tak można?
Chłopak tylko zachichotał na moje oburzenie.
Opuściliśmy mieszkanie i udaliśmy się do Akademii, gdzie panowała podniosła atmosfera.
To właśnie tu zacznę swoje nauki, ale także mamy inną specjalną misję, którą wykonujemy dla Szeherezady czyli obserwacja i interwencja w razie potrzeby.
Siedząc w auli słuchaliśmy przemówienia starego profesora, a zarazem założyciela tej placówki. Póxniej odczytano, który student został najlepszym uczniem w tym roku.
 -Ogłosze teraz listę najlepszych studentów każdego roku. W tym roku na pierwszym miejscu wśród pierwszorocznych znalazł się.... Titus Alexius! -padło głośno
-Gratulacje! Jak przystało na panicza Titusa! -cieszyłam się
Było to wiadome od dawna, ale i tak sprawiało mi wielką radość. Cała sala skupiła na nas swój wzrok.
-Chwila moment! To Alladin jest najlepszy! -ktoś zgłosił sprzeciw
Jednak został on szybko uzasadniony i odrzucony. W końcu Titus przewyższa nie jednego maga i to nie tylko tytułem rodu Alexiusów.
-Titus, podejdź do podwyższenia. -poproszono go
-Dobrze. - skinął i wykonał polecenie
Stojąc tak przed wszystkimi nagle zrobił zaskoczoną minę. Sama nie wiem dlaczego i nawet za bardzo mnie to nie obchodziło. Mimo wszystko byłam szczęśliwa, że mój przyjaciel został doceniony.
Później już tylko pozostało nam rozgościć się w akademiku. Ale... no właśnie, odpowiednich miejsc zabrakło! No to też zrobiliśmy małe zamieszanie, kłócąc się o pokój dwójki dziewczyn, który posiadał dogodne dla nas warunki. Wszyscy się na nas gapili, a w szczególności... niski granatowowłosy chłopak. Widząc to Ttus pewnym krokiem poszedł w jego kierunku, a ja pospieszyłam za nim. Wrzawa na korytarzu umilkła. Mój przyjaciel zdecydowanym ruchem odsunął wysokiego chłopaka o ciemnej karnacji, by zbliżyć się do niższego.
-Alladinie, chcę cię uczynić moim przyjacielem -oznajmił przymilnie wyciągając do niego rękę

-Słyszałem, że jesteś równie utalentowany co ja. Szkoda, że pozostali studenci nie mieli kompletnie nic do zaoferowania. - jak dało się odczuć, było to docięcie w stronę tego białowłosego... Sphintus chyba mu na imię. Był ostro wkurzony.
-Jesteśmy wyjątkowi. Zostaniemy przyjaciółmi? -ciągnął dalej Titus
-Cudownie, paniczu Titusie. Zyskasz przyjaciela o podobnych umiejętnościach. -stwierdziłam ze spokojem
Nie podoba mi się ta strona Titusa, jednak dobre jest to, że stara się zawrzeć znajomości. Mały się przez chwilę zastanowił, po czym.... ominął dłoń Titusa, by dotknąć... czegoś innego!
A mianowicie... piersi ^.^
-Właśnie tak. To właściwa decyzja. - niczego nieświadomy blondyn nadal zgrywał ważnego
Jednak po rozeznaniu się w sytuacji, wszyscy stali w osłupieniu.
Tak to wyglądało mniej więcej, fajne minki mieli ;P 

 










-Co ty robisz Titi-kunowi?! Ty zboczeńcu jeden!!!! -wydarłam się odsuwając Alladina i obronnie stając przed Titusem
-Titi... kunowi? -Sphintus powstrzymywał się od śmiechu
-Ayumi-san... -Titus był zszokowany m.in. wybuchem mojej złości
-Więc jednak nic tam nie masz? Przepraszam za to. Masz wysoki głos i damską aparycję, więc byłem przekonany, że jesteś dziewczyną. Jednak jesteś chłopakiem? -tłumaczył się nieśmiało Alladin
Titus powstrzymywał się od oficjalnego wybuchu złości.

-Powiedział, że wygląda jak baba! -większość ze Sphintusem na czele pokładała się ze śmiechu
-Paniczu Titusie, to nieprawda! Jak można tak obrażać członka rodziny Alexiusów?! -broniłam przyjaciela
-Już nie żyjesz! Upokorzę cię, ty nieokrzesany bachorze! -Titus złapał Alladina za mundurek i podniósł w górę szarpiąc go
-Nie mogę oddychać! -żalił się mały machając rozpaczliwie rękami
-Paniczu Titusie, nie możesz tak przesadzać! Puszczaj go! - niepokoiłam się, że granatowowłosy jeszcze przypadkiem wykituje, więc odciągnęłam od niego blondyna
-Poczuj smak poniżenia! Zapłacisz mi za tę zniewagę! -ten odgrażał się wyciągając przed siebie swoją różdżkę z uchwytem miecza
-Paniczu Titusie... -westchnęłam załamana, domyślając się, że mnie ignoruje
-Alladinie, pokaż tej babie, gdzie raki zimują! -Sphintus miał frajdę z tej afery
-Coś ty powiedział?! -mój przyjaciel aż gotował się do walki
-O co ta kłótnia? -nagle pojawił się znajomy profesor - staruszek
-Ayumi-san. -Titus od razu zniżył mnie do pokłonu robiąc to samo
Staruszek stanął przed Alladinem, który nie skłonił się jako jedyny i... opiekuńczo pogłaskał go po głowie. Dziwny człowiek z niego.
-Alladinie i Titusie Alexiusie, niniejszym nakazuję wam, byście wzięli udział w jutrzejszym egzaminie bitewnym. -odczytała blond włosa wykładowczyni -Od drugiego roku wykładowcy wybierają i uczą tylko najzdolniejszych uczniów. Egzamin ma ułatwić im decyzję.
Z tą informacją udaliśmy się do swoich pokoi. Oczywiście dzieliłam go razem z Titusem.
-Titi-kun, jutro stoczysz poważny pojedynek. -trochę się martwiłam
-Spokojnie, wszystko będzie dobrze. Przecież jestem silniejszy niż ten dzieciak. Bez  dwóch zdań! -uspokajał mnie
Był taki poważny...

-Mam taką nadzieję. Nie daj się! -podeszłam do niego i go przytuliłam
-Dziękuję, że we mnie wierzysz, Ayumi-chan. -uśmiechnął się szczęśliwy odwzajemniając mój gest
Uwielbiam tą jego delikatną naturę, której nie okazuje nikomu poza mną i Szeherezadą. Szkoda, że zazwyczaj skrywa ją za maską dumy i wyższości.
Następnego dnia stanęli naprzeciw siebie na arenie. Podziwiałam wszystko siedząc na trybunie koło Sphintusa.
Titus pięknie się prezentował *.*

-Dopóki nie otrzymacie sygnału do zakończenia walki, nie możecie opuścić obszaru otoczonego barierą. Walczcie pełną mocą, zrozumiano? -oznajmiła wykładowczyni, która wczoraj odczytała deklarację pojedynku
Na znak startu oboje zderzyli się swoimi mocami, po czym otoczeni światłami wystrzelili w powietrze. Toczyli pojedynek na zwykłe zaklęcia, aż nagle.... Alladin użył ognia!
-To specjalna technika Alladina. To już koniec! -orzekł Sphintus
-Nieprawda! Panicz Titus nie jest wcale taki słaby! -oburzyłam się
Miałam rację. Z kłębów dymu wyłoniły się... wielkie kryształy lodu.
-Tylko tyle potrafisz? -blondyn patrzył na Alladina z wyższością
Fotka tych kryształów w tle - śliczne dzieło Titi-kuna ;3

-Tak jest, nie poddawaj się! -kibicowałam przyjacielowi
-Czas wyciągnąć z rękawa magię grawitacji. -różdżkę Alladina otoczył czarny cień, po czym piasek wokół niego zaczął przybierać dziwną formę
-Manipulacja piaskiem przy pomocy grawitacji? - zaskoczył się Titus
-Nazywam tę technikę imieniem mojego drogiego przyjaciela.... Ugo-kun! -wykrzyknął Alladin
Piaskowy olbrzym uderzył pięścią w Titusa, na szczęście ten w porę wytworzył swoją magiczną ochronną tarczę.
-Głupiec z ciebie. To tylko gliniana lalka używająca fizycznych ataków, które bez problemu zablokuje mój Borg. -blondyn był pewien siebie
Tylko, że za którym ciosem odrzuciło go aż na barierę!
-Jesteś tego pewien? -Alladin pokierował olbrzymem i ten zaczął zgniatać kulę tarczy, którą otoczony był Titus
-Titi-k...panicz Titus jest silny! Ataki fizyczne nie zadziałają przeciwko jego Borgowi! -starałam podtrzymywać się na duchu
-Przecież widzisz, że jego bariera nie wytrzymuje nacisku tak przytłaczającej mocy! -sprzeciwił się Sphintus
Wtem bariera Titusa została zniszczona.
-A więc... Titus... -nie mogłam w to uwierzyć
-Mylicie się! -Alladin był bardzo zaskoczony, ale to jego piaskowy olbrzym... zaczął się rozsypywać
-O jejku, twój mały przyjaciel umarł. -Titus znów spoglądał na Alladina z wyższością
Taką właśnie miał minkę <3

-Co ten Titus zrobił?! -Sphintus był pod wrażeniem
-Mówiłam... nie jest taki słaby. -odzyskałam wiarę w przyjaciela
-Alladinie, twoja magia jest zbyt prosta. Moja pokazuje swoją prawdziwą wartość dopiero po zastosowaniu kombinacji. Na przykład coś takiego. Sharrar! Halharl! Zorf! -Titus połączył trzy zaklęcia kumulując moc w swojej różdżce, po czym uderzył nią w przeciwnika powodując wielki wybuch
-Co to było?! Eksplozja?! -przeraził się Sphintus
 -To właśnie są... umiejętności panicza Titusa. -podziwiałam
Jednak Titi-kun poszedł na całość. To pierwszy raz, gdy widzę coś takiego, a jednak nie czuję strachu. W końcu będąc poddanym Szeherezady musiał być kimś wyjątkowym, czyż nie?
Podziwiałam jak Titus unosi się w powietrze i...
-Destruction! Znikaj, ty plebejski magu! -ciska w Alladina czerwonymi pociskami magii
-To potwór! Nie wygra z nim! -Sphintus aż podniósł się z miejsca
-Czyż to nie oczywiste? Przecież jestem wyjątkowy! Podziwiaj, Ayumi-san! Jeszcze nigdy nie przegrałem pojedynku magicznego! - Titus dumny z siebie pomachał w moją stronę i znów uderzył w Alladina odrzucając go aż na koniec areny.
Mały ledwo się podnosił.
-Wystarczy, Alladinie! Poddaj się! - błagał Sphintus
-Panicz Titus już cię pokonał! Dalsza walka nie ma sensu! -przyznałam
-W takim razie ja też użyję kombinacji magii! -różdżka Alladina rozbrzmiała dziwnym dźwiękiem i pobiegł w stronę Titusa
-Więc to twoje ostatnie zaklęcie? Chętnie je zobaczę! -zaśmiał się blondyn i osłonił barierą przed ciosem granatowowłosego
-Co ty wyprawiasz? Postradałeś zmysły? -zdziwiło go lekkie pulsowanie
Widać liczył na nagłe ostre uderzenie. Odskoczył w tył, gdy na jego tarczy pojawiło się pęknięcie - niczym drobne rozbicie szyby.
Alladin znów zaczął atakować powodując coraz groźniejsze pęknięcia bariery Titusa.
-Mimo, że jesteś magiem, polegasz na walce wręcz! -warknął blondyn mogący tylko przyjmować ciosy aż do całkowitego rozbicia swojej tarczy
No i przez to całe waleczne zamieszanie spadł mu nawet kapelusz od mundurka....
-Tak trzymaj, Alladinie! - kibicował mu Sphintus
-Noż ty! Halharl... -zdesperowany Titus już nie miał lepszych pomysłów na atak
-Nie pozwolę ci! -Alladin także zaatakował bezpośrednio
Oboje przez te ataki podarli sobie rękawy ubrań.
Titus miał bardzo przerażoną minę:

-Paniczu Titusie! -od razu zerwałam się z miejsca i pobiegłam nieco bliżej
Alladin odsłonił kryształ Titusa, który ten miał przytwierdzony do przedramienia. To taka nasza tajna forma komunikacji z Szeherezadą. Tylko dlaczego Alladin też posiadał takie coś?
Rozbłysnęło światło i chłopaki odskoczyli od siebie zakrywając swoje kryształy strzępkami ubrań. Nie czekając długo, ponownie naskoczyli na siebie zaciekle atakując się różdżkami.
-Przerwać walkę! -rozkazał dziadek - profesor (Mogamet ma na imię)
Podszedł do wystraszonych chłopaków.... kładąc im ręce na ramionach w towarzyskim geście.
Ale oboje się najedli strachu ;P 

 










-Uznajmy ten pojedynek za remisowy. -podsumował z ciepłym uśmiechem
Oboje dostali rekomendacje. Jakie szczęśliwe zakończenie pojedynku!
-Paniczu Titusie! Chodźmy już! -pomachałam wychodząc mu na przeciw
Titi-kun już miał do mnie podejść, ale...
 -Czekaj! Kim tak naprawdę jesteś, Titus-kun? Jeśli jesteś taki jak ja, to co tutaj robisz? Chciałbym z tobą porozmawiać! -Alladin z powagą złapał go za rękę skutecznie zatrzymując:

Czułam, że Titi-kun jest zarazem wkurzony jak i roztrzęsiony, jednak zewnętrznie zachowywał stoicki spokój. Stanął naprzeciw niższego chłopaka i wyciągnął ku niemu rękę. Tak naprawdę to chciał uderzyć w niego mocą swojej różdżki, którą ukrył za plecami. Alladin już miał odwzajemnić ten "miły" gest lecz coś im nie wyszło.
-Titus -samaaaa! -uradowana na niego naskoczyłam tak, że aż przewróciliśmy się do tyłu
-Ayumi... san? -zaskoczony mnie przytulił
-Paniczu Titusie... gratuluję! Byłeś świetny! -odgarnęłam mu kosmyki włosów i przybliżyłam się całując jego czoło, po czym podając rękę pomogłam mu wstać
 -Ty jesteś Ayumi-chan? Ciągle jesteście razem, musicie być dobrymi przyjaciółmi. -stwierdził trafnie Alladin
-Coś w tym stylu. Panicz Titus wspaniale sobie poradził, ale muszę przyznać, że ty też byłeś dobry w tych magicznych sztuczkach. No już! Podajcie sobie ręce na zgodę. -klasnęłam w dłonie podekscytowana
Titus niechętnie uścisnął dłoń uradowanemu Alladinowi. Wciąż jednak miał wątpliwości co do mojej decyzji.
-Widzisz? Jak chcesz to potrafisz! A teraz wybacz Alladin, ale my się już zbieramy. -chwyciłam panicza za rękę i pociągnęłam go za sobą
-Atakowanie innych studentów jest zabronione, a ja nie mam zamiaru zostać w naszym nowym pokoju sama, więc nic nie kombinuj. Co bym zrobiła gdyby cię zamknęli w izolatce? Pomyśl trochę! -szepnęłam mu do ucha kierując się w stronę akademika
Poszedł za mną bez słowa sprzeciwu, całą drogę milczeliśmy.
Gdy już znaleźliśmy się w pokoju, Titus skulony usiadł na łóżku obejmując się rękami.
-Wybacz mi. Spanikowałem, bo ktoś odkrył moją tożsamość. Nigdy bym nie pomyślał, że może być tutaj podwładny jakiegoś Magi. I co ja mam teraz począć? -jęknął cicho
Był taki roztrzęsiony.

-Przede wszystkim uspokój się, Titi-kun. -mocno go przytuliłam i czułam jak cały drży -Jutro na spokojnie porozmawiamy z tym całym Alladinem. Może wyjaśni nam parę kwestii i nie będziemy musieli podejmować żadnych środków obronnych. A jeśli będzie inaczej, poinformujemy Szeherezadę. Ona z pewnością już coś wymyśli.
-Dobrze, chyba nie mamy innego wyjścia. -przyznał chłopak nie broniąc się przed moim gestem
Uspokoił się i położył mi głowę na ramieniu. Trwaliśmy tak w ciszy przez chwilę, a później poszliśmy spać. Mieliśmy oddzielne łóżka, więc z początku czułam się nieswojo, ale szybko zmorzył mnie sen.
Obudziłam się w środku nocy i z zaskoczeniem stwierdziłam, że ktoś trzyma moją dłoń. Oczywiście był to Titus. Widać to dodawało mu otuchy. Spał koło mnie oddychając spokojnie.
-Och, Titi-kun... -uśmiechnęłam się czule, z łatwością wyswabadzając swoją rękę z jego delikatnego chwytu
Cichutko wyszłam z łóżka, ubrałam się w szlafrok i... poszłam do pokoju Alladina.
Weszłam tam i się rozejrzałam. Słyszałam chrapanie obu chłopaków. Sphintus tulił swoją długą poduchę i mówił coś przez sen. Alladin spał w drugim łóżku, więc do niego podeszłam.
-Obudź się, mały, w tej chwili! -szarpnęłam nim energicznie łapiąc za ramiona
-Co jest?! Ayumi-chan? - rozbudził się
-Cicho bądź... chciałabym jutro pogadać z tobą o czymś ważnym także razem z paniczem Titusem. Ale nie chcę, żeby Sphintus był w to wtajemniczony, rozumiesz? -pytałam poważnie
-Acha, więc o to chodzi. Ja też chciałem z wami porozmawiać. Nie martw się, już ja coś wymyślę. -zapewniał granatowowłosy
-Dzięki, to do jutra. -byłam mu wdzięczna
Wyszłam z ich pokoju. Może nawet Alladin to nie taki zły chłopak... Wróciłam do naszego pokoju. Położyłam się koło mojego przyjaciela, lekko biorąc go za rękę i przespałam tak do rana.
Gdy tylko się obudziłam Titus nadal spał przy mnie.
-Hej, Titi-kun... już świta! -budziłam go odgarniając kosmyki włosów z jego śpiącej twarzy
-Ayumi-chan... dobrze, już wstaję... -ziewnął siadając i leniwie przecierając oczy
-Ohayo. -uśmiechnęłam się i pocałowałam go w policzek
-Jesteś w wyjątkowo dobrym nastroju. -ocenił lekko zmieszany
-W końcu dzisiaj pogadamy z Alladinem. Jestem bardzo ciekawa kim on jest! No szybko, czas już na nas! -od razu wstałam z łóżka i pobiegłam się ogarnąć
Titus tylko westchnął, nieco rozbawiony moją ekscytacją z samego rana. Później sam poszedł się ubrać w studencki mundurek. Gdy oboje byliśmy już gotowi, wyszliśmy z pokoju.
Idąc korytarzem napotkaliśmy Sphintusa i Alladina.
-Ohayo, minna! Właśnie chciałem się z wami spotkać! -oznajmił wesoło Alladin
-A ja wolałbym nie mieć do czynienia z tym bufonem. -prychnął Sphintus
-Że coś ty powiedział?! -warknął Titus
- Ale za to Ayumi jest w porządku. -Sphintus się do mnie uśmiechnął
-Odczep się od niej! -wrzasnął chyba zazdrosny Titus
 -Paniczu Titusie.... ech, ja chętnie porozmawiam z Alladinem. -uspokajałam skłócone towarzystwo
-W sumie to masz rację, Ayumi-san. Chodźmy więc do naszego pokoju! -zaproponował dumnie Titus
-Jednak... mam do ciebie prośbę. Zostań tu, Sphintus-kun. -zwrócił się do niego Alladin
-Niby czemu?! Nie zostawię cię w towarzystwie tego pedancika samego! -upierał się białowłosy
-Ale... Ayumi Onee-san bardzo mi się podoba.... chyba się w niej zakochałem, dlatego chciałbym z nią porozmawiać na osobności. -wyznał zarumieniony Alladin szokując tym trzy osoby
-Ty... do Ayumi-san... nie pozwolę! Zdecydowanie jestem przeciwny! -wrzasnął Titus
No tak, on był całkowicie niewtajemniczony w plan Alladina.
-Jejku... paniczu Titusie... -zirytowałam się
-To w takim razie niech ten rozpieszczony paniczyk też zostanie! -burzył się Sphintus
-Przecież on i Ayumi Onee-chan są tak jakby rodziną, więc co do niego też mam par planów, o których chcę porozmawiać. Dlatego muszą być we dwoje. -upierał się Alladin
-Skoro jesteś tego pewien... -Sphintus odpuścił
Nasza trójka udała się do pokoju, który dzieliłam z Titusem. Oczywiście cały czas uspokajałam mojego przyjaciela, bo wyczuwałam złowrogą aurę bijącą od niego w kierunku Alladina.
Gdy tylko zamknęliśmy za sobą drzwi, atmosfera stała się poważna. W pokoju było ciemno, bo zasłony były zasunięte, a Titus dumnie sobie stanął z założonymi rękami i nawet nie zamierzał spojrzeć na Alladina.

-Nie mam zamiaru pozwolić ci odebrać mi Ayumi-chan. Nie zasługujesz na nią. -mruknął cicho
-Nie żeby coś, Titi-kun, ale to właśnie był plan Alladina, żebyśmy zostali sami. -wyjaśniłam
-Że... jak? -teraz blondyn spojrzał na małego
-Titus-kun, wcale nie mam zamiaru odebrać ci Ayumi Onee-chan. Fakt, że jest śliczna, ale się nie zakochałem. -przyznał Alladin, a Titus z wrażenia usiadł na łóżku
-Może to było troszkę przesadne z jego strony, ale najważniejsze, że się udało. -cieszyłam się
Titus uklęknął na łóżku i poważnie na nas spojrzał.

-Przepraszam, że tak zareagowałem. Nie miałem pojęcia. Źle oceniłem sytuację, naprawdę mi przykro. -mój przyjaciel zaprzestał wściekania się na granatowowłosego i złożył niski pokłon w naszą tronę
-No już, nie przesadzaj! Czuję się zakłopotana, kiedy w ten sposób okazujesz swoje przeprosiny. -zmieszałam się
-Nic się nie stało. Titus-kun też potrafi być miły. -zaśmiał się Alladin milutko jak zawsze
-A teraz do rzeczy: Yunan, czy Judal z Imperium Kou? Któremu z nich służysz? -spytałam zaciekawiona
 Alladin chyba nie wiedział o czym mówię, bo miał bardzo zaskoczoną minkę.
-Powiem wprost. Jestem magiem, któremu sekretny rozkaz przybycia do tego kraju wydała magi Imperium Leam, Szeherezada-sama. - wtrącił się Titus
-A ja przybyłam tutaj z nim, by się szkolić i być lepsza w tych magicznych rzeczach. jednak prawdą jest, że współpracujemy z Szeherezadą -dodałam
-Hę?! Więc nie jesteś Magi, Titus-kun? A ty nie jesteś jego kandydatka na Króla, Ayumi Onee-chan?! -Alladin był totalnie zaskoczony
-Oczywiście, że nie. Nie jestem Szeherezadą-sama. Jestem zwykłym magiem. -sprostował Titus
-Dowodem są właśnie te wasze kryształy. Dzięki temu kamieniowi możemy rozmawiać z Szeherezadą przebywającą w naszym kraju. Bardzo wygodne, co nie? -pokazałam czerwony kamień na przedramieniu blondyna
-Ty również posiadasz takie coś. Jesteś taki jak ja, prawda? Mamy w tym kraju wykonać tajemną misję, dlatego tu przybyliśmy. Jednak miałem co do tego poważne wątpliwości. Ayumi-chan mnie wtedy pocieszała i dodawała mi otuchy. Ale wtedy pojawiłeś się ty i dotarło do mnie, że możesz być kimś takim jak ja, czyli osobą wypełniającą rozkazy któregoś z Magich. Dlatego, błagam, powiedz nam kim jesteś. -prosił Titus
-Titi-kun... -zdumiałam się, on serio umie być przekonujący
-Dobrze, zrobię to. Jestem Magim. Nie służę żadnemu z nich. Sam jestem Magim. czy to wystarczy? -rzekł wesolutko Alladin
-Niemożliwe! - usiadłam koło Titusa bardzo zszokowana tą wiadomością
-Kłamiesz! Nie posiadasz ochrony Rukh! Dowodu na to, że jesteś Magi! -Titus mu nie wierzył
-Ja tam nie wiem, bo nie potrafię tego zobaczyć, ale to by wyjaśniało czemu Titi-kun zrobił na  taką zdziwioną minę przy pierwszym apelu w Akademii. -przypomniałam sobie stojącego na podwyższeniu Titusa i jego zaskoczenie
-Przecież mówię ci, że nie widziałem Rukh wokół niego. To on po prostu dziwnie się na mnie gapił to zrobiłem tak samo! -uświadamiał Titus
-Już wyjaśniam. To dzięki tym kamieniom, które ograniczają pracę Rukh, mogę je ukryć. -Alladin pokazał swoje kryształy
-Innymi słowy jesteś jednym z czterech istniejących na tym świecie Magich i przybyłeś tu się szkolić? -chciałam to wszystko jakoś sobie poukładać
Granatowowłosy skinął.
- Co prawda trudno mi dać wiarę, że jesteś Magim, ale niech będzie. Czyli nie jesteś taki jak ja? -zrozumiał Titus
-No tak... prędzej jest taki jak ja, w tym, że nie jestem Magi. Panicz Titus nie musi się szkolić, tylko ma tu jakaś misję, w której mu towarzyszę, więc to całkiem się od siebie różni. -stwierdziłam
-W takim razie życzę ci szczęścia w dalszym szkoleniu. A teraz wybacz. Chodźmy, Ayumi. -Titus złapał mnie za rękę i chciał wyjść z pokoju
-Zaczekajcie! Czuję to samo co wy! Aż do tej pory nie miałem okazji porozmawiać z kimś, kto znajduje się w podobnej sytuacji. Gdy zdałem sobie sprawę, że Titus-kun może być taki jak ja i może udać się nam zostać przyjaciółmi, ucieszyłem się. Skoro mamy ten sam cel czyli utrzymać nasze sekrety w tajemnicy, spróbujmy sobie pomóc. Co wy na to? -zaproponował Alladin
-Dziękuję ci, że rozumiesz. -uśmiechnęłam się   
Titus tylko cicho westchnął i wyszliśmy z pokoju.
Mieliśmy pełno wątpliwości czy zaufać słowom Alladina i czy dotrzyma umowy zachowania naszego sekretu tylko dla siebie. Jakby było inaczej zawsze możemy odwdzięczyć się mu tym samym rozpowiadając plotkę, że jest Magim. Tylko czy ktoś by w to uwierzył?
Postanowiliśmy udać się do miasta. Podobno w tym kraju to miejsce jest bardzo bogate, a nie takie ubogie jak w Balbad.
Zauważyliśmy Alladina i Sphintusa. Także dyskutowali o wypadzie do miasta, więc zechcieliśmy się przyłączyć.
-Czyli jednak dała ci kosza? No trudno się mówi, z dziewczynami to już tak jest... -dokończył Sphintus swoją wypowiedź
-W pełni się z tobą zgadzam. Cześć, przepraszamy, że przeszkodziliśmy, Alladinie. Ruszajmy! -Titus bezceremonialnie wtrynił się w ich towarzystwo
Miał taką słodką, aczkolwiek za bardzo niewinną minkę, w dodatku pominął Sphintusa ;P 

-Skoro już jesteśmy wszyscy, no to chodźmy razem. -westchnęłam
-Czego on się tak do nas przylepił? -pytał mnie Sphintus
-Wczoraj lepiej poznaliśmy się z Alladinem. Chyba chce się z nim przyjaźnić. A to jest takie godne pochwały! -byłam pod wrażeniem postępowania swojego przyjaciela
-Złożyliśmy z Alladinem obietnicę, że będziemy sobie pomagać. Mamy w końcu nasze prywatne sprawy. -uściśnił Titus
 -Prywatne sprawy? O czym on gada? -Sphintus nie rozumiał
-No przecież, jako Magi będzie pewnie w tym kraju badał.... -zaczął blondyn bardzo uradowany
-Paniczu Titusie! To właśnie jest to miasto! - wykrzyknęłam zataczając koło i rozglądając się
Słowo daję, jeszcze chwila, a sekret Alladina wyszedł by na jaw tak od razu! Titi-kun to dopiero jest dobry  >.<
W każdym razie dotarliśmy do miasta.
-Coś pięknego! To niesamowite! Bardzo tutaj żywiołowo! -podziwiałam
Było tu wiele bogato zdobionych budynków, straganów z drogimi produktami i ludzi, którzy wyglądali na bardzo przyjaznych w stosunku do siebie. Totalne przeciwieństwo wyniszczonych i ubogich straganów z Balbad.
-Spójrzcie! Narzędzie magiczne! -wskazał Sphintus na wielką fontannę
-Masz rację. Używają go do rozprowadzania wody po mieście? -Alladin poleciał przyjrzeć się temu z bliska
Sphintus i Titus zrobili to samo, z tym, że Titus wziął mnie na ręce, bo nie potrafię jeszcze sama latać tak płynnie jak oni.
-Spójrzcie! Ziemie uprawne! -podziwiał Titus w locie
-Masz rację! Niczego tu nie brakuje! -przyznałam
Wszędzie tutaj dało się wyczuwać magię ^^
Usiedliśmy sobie przy stoliku w którymś lokalu, gdzie było wykwintne żarełko.
Fotka z tego miejsca:

-Ciekawe, czy wykorzystują narzędzia magiczne też do innych rzeczy. - zastanawiałam się
-Prawdopodobnie tak. -skinął Alladin
-Dzięki temu nie mają tu żadnych niewolników. W moim kraju za transport wody i uprawę pól odpowiedzialni byli właśnie niewolnicy. Tutaj wszystkie te czynności wykonują narzędzia magiczne. Tylko pozazdrościć. -zauważył Sphintus zakładając ręce za głowę bardzo wyluzowany
Po posiłku poszliśmy na zwiady. Dowiedzieliśmy się, ze panuje tu zasada ograniczeń. Obywatelstwo dzieli się na 5 warstw społecznych, a o wszystkim decyduje pochodzenie - czy jest się z rodu magów czy też nie.
-Ludzie, którzy nie są magami nazywani są tutaj Goi i mają oddzielne miasto podziemne. Mówiąc krótko pochodzenie w tym kraju sprawia ogromną różnicę. -objaśniał nam Sphintus
Szliśmy w grupce alejkami miasta, coraz bardziej intrygowało mnie to miejsce i chciałam poznać wszystkie jego tajemnice. 
-Hej, Titi-k...! -zaczęłam i zorientowałam się, że przyjaciela nie ma koło mnie
-Spójrz, Ayumi-chan! To kot! Tam jest kot! -Titus pobiegł do białego kotka i się mega ekscytował wydając miauczące dźwięki XD
Czyli dosłownie coś takiego:

-Paniczu Titusie.... czy na pewno mamy się tym zajmować? Chociaż kociak słodki. -oceniłam patrząc rozbawiona jak chłopak "rozmawia" z kotkiem
-Przecież to nic nadzwyczajnego. -prychnął Sphintus
-Na pewno wszystko z nim w porządku? -niepokoił się Alladin
-Tak, ma nieraz takie odpały, ale da się przywyknąć. Nie przejmujcie się, chłopaki. -usprawiedliwiałam Tituska całkowicie zapatrzonego w białego zwierzaka
-Co za ograniczony prostak. Nie zachwycaj się tak głupim kotem! -ocenił Sphintus
Jednak on nie okazał się nic lepszy! Wystarczyło, że handlarze dowiedzieli się, że jest magiem, a od razu podtykali mu najlepsze towary. W tym piękne buty z drogich materiałów.
-Czcigodny panie magu, to również panu pasuje! Można odnieść wrażenie, że te buty zostały stworzone specjalnie dla pana! -schlebiali mu
-Tak sądzisz? Bo są bardzo wygodne! -Sphintus siedział sobie na czymś w rodzaju tronu i śmiejąc się na cały głos wymachiwał nogami ubrany w drogie szaty
Wyglądał niczym prawdziwy książę.
-I kto tu jest ograniczony? -zirytowałam się
Na szczęście te wygłupy szybko minęły i udało nam się wyrwać z tego bazarowego zgiełku.
-Ten kraj jest cudowny! Wystarczy być magiem i traktują cię jak członka rodziny królewskiej! -Sphintus był zachwycony
-Czy ja wiem? Troszkę to dziwne... -Alladin nie był przekonany
-Nie wydaje ci się to podejrzane, że tak bardzo przymilają się do magów? Wydaje mi się, że coś tutaj nie gra. Nie sadzisz, Titi-k...? -pytałam przyjaciela i doznałam powtórki z rozrywki
Znów gdzieś go wcięło!
-Spójrz tylko, Ayumi-chan! To dzidziuś! Tam jest dzidziuś! -tym razem Titus podbiegł do matki niosącej na rękach dziecko i zachwycał się maluchem:

-Paniczu Titusie! Mieliśmy rozejrzeć się po mieście! Nie uciekaj mi tak nagle! -lekko się oburzyłam na tak swobodne zachowanie przyjaciela
-Przecież to robię! Dziecko, jego mama, kot, sklep, rozmawiający ludzie i zapach jedzenia. Więc to w ten sposób żyją ludzie? To wspaniałe! -do Titusa chyba nie docierały moje pretensje
Był w stanie pełnego podekscytowania, niczym dziecko.

 











-Taaak. Wiesz, w gruncie rzeczy... to właściwie lubię jak jest w stanie poruszyć cię coś tak zwyczajnego. -patrzyłam jak Titi-kun jeszcze przez chwilę uśmiechał się do bobasa, aż ten się rozpłakał i jego mama się oddaliła zostawiając naszą grupkę
-Czy na pewno wszystko okej? -pytał zdziwiony Alladin
-Mówię, że wszystko pod kontrolą. To po prostu delikatniejsza strona panicza Titusa, który raczej nie widział jeszcze takich rzeczy.... z tego kraju, mam rację? -znów starałam się jakoś usprawiedliwić zachowanie blondyna
Sama nie byłam pewna dlaczego tak się zachowuje, ale uwielbiałam tą jego dziecinną stronę. Nie sądziłam, że pokaże ją komukolwiek tak publicznie. Po prostu taki już jego nieprzewidywalny charakterek i tyle.
Resztę dnia spędziliśmy na poszukiwaniu dzielnicy, w której mieszkają Goi, ale nikt nie chciał nam powiedzieć, gdzie znaleźć to miejsce. Było już późno, więc wróciliśmy do Akademii z postanowieniem, że jutro ponowimy poszukiwania. Zresztą chłopaki mieli się dowiedzieć położenia tej dzielnicy jeszcze dziś. Tak więc pozwolili nam wpaść do siebie na nocne pogaduchy, by obmyślić jakiś plan działania . Na razie jednak poszliśmy rozebrać się z mundurków do swojego pokoju.
-Mogę opowiedzieć to wszystko Szeherezadzie-sama? Proszę, prooooszę! -chyba Titusowi jeszcze nie przeszło
-Niby co takiego? Powiedz mi pierwszej to przemyślę, czy warto zawracać głowę wielkiej Magi takimi rzeczami. -zaciekawiłam się co takiego ważnego może mieć do powiedzenia
Wszak cały dzień zachwycał się głupotkami.
-No przecież.... o tym, że tam był taki biały kotek! I, że gdy go naśladowałem mówiąc "miau", odpowiedział mi tym samym! "Miau", uwierzysz, Ayumi-chan? W końcu sama to widziałaś! "Miau"! -Titusek zaczął energicznie wymachiwać rękami mówiąc to
-Że c... ech, nieważne. Szeherezada wolałaby się raczej dowiedzieć czegoś o naszym śledztwie i postępach mojej nauki, niż takich rzeczy. -zirytowana usiadłam na łóżko
Titi-kun cały czas promiennie się uśmiechał, więc nie chciałam psuć mu tego nastroju. Ech, zupełnie jakbym miała dziecko pod opieką ;))

-Może i nie powiemy o tym Szeherezadzie, ale cieszę się, że miałeś dziś tyle radości. - uśmiechnęłam się i czule pogłaskałam go po głowie
-Widziałem dzisiaj wiele rzeczy. Świat wydawał się lśnić przed moimi oczami. Jestem taki wdzięczny Szeherezadzie-sama i tobie, Ayumi-chan, że mogę z tobą przebywać w tak wspaniałym miejscu! -szczęśliwy energicznie się do mnie przytulił
-Tak, już dobrze, Titi-kun. A teraz chodźmy do Alladina i Sphintusa. W końcu nas zapraszali. Chcę dowiedzieć się jak jest w dzielnicy Goi i wtedy będziemy mieć ciekawy temat na raport dla Szeherezady. -stwierdziłam
Chłopaki już na nas czekali. Dzięki umiejętnościom Sphintusa udało im się zakraść do archiwum. Po prostu białowłosy uśpił magicznym zaklęciem leczniczym straże, reszta już była bardzo prosta. Znaleźli główne plany miasta i spis liczbowy ludności. Najwięcej mieszkańców to Goi! Przynajmniej już wiemy dokąd jutro się udamy. Rozmawialiśmy tak długo aż zmorzył nas sen. Nawet nie mieliśmy sił by wrócić do swojego pokoju, więc położyliśmy się dwójkami nawet nie zwracając uwagi na to, w którym łóżku kto leżał.
-Ayumi-chaaaan, ratuuuj mnieee! -z samego rana obudził mnie wrzask Titusa
-Co jest? Titi-kun, dlaczego mnie tak budzisz? -ziewnęłam rozglądając się zaspana
Koło mnie siedział Alladin odwrócony w drugą stronę (do mnie plecami).
-Och, Titus-kun jest w niezłych tarapatach. -mały przyglądał się z rozbawieniem pewnej scence
Mianowicie.... Sphintus tulił Titusa zamiast swojej poduchy i sobie pochrapywał nie przejmując się hałasem XDDD Sam Titusek był zrozpaczony i zmieszany zarazem całą krępującą go sytuacją.

-Rety! Musiałeś się położyć akurat koło Sphintusa? W dodatku przypadkowo zrzuciłeś mu poduchę z łóżka. -zachichotałam rozbawiona całą tą aferą
-Nie śmiej się! To nie jest zabawneee! -panikował Titus
Wspólnymi siłami udało nam się wyswobodzić blondyna i zamienić go na poduchę. O dziwo Sphintus się nie obudził, trzeba przyznać , że ma bardzo mocny sen.
Później, gdy już wszyscy się obudzili...
-Stało się coś? -dziwił się Sphintus naszymi wesołymi humorkami od samego ranka
-No bo Titus.... poducha... - Alladin nie wiedział jak to ująć
-No bo ja chciałem spać obok Ayumi-chan, a przypadkowo nie zauważyłem, że było to złe łóżko i dlatego tak wyszło! Nie gadajcie już o tym! -tłumaczył się speszony jeszcze Titus
-Spoko, przecież już nikt nic nie mówi. Nic się nie stało, a dziś idziemy do dzielnicy Goi! -ucięłam temat zaczynając kolejny
-Nie mogę się doczekać! -przyznał Alladin
-Dajcie nam dwie minutki na ubranie mundurków! Ayumi-chan, chodźmy, będzie fajnie! -Titusek od razu chwycił mnie za rękę i pociągnął do naszego pokoju
Chłopak szybciej się ogarnął ode mnie, więc poszedł do kolegów i razem na mnie czekali w pokoju Alladina i jego przyjaciela.
-No, już jestem! Możemy już...! -wpadłam do pokoju już w pełni gotowa
-To w końcu jest to hipnoza? A może zaklęcie telepatyczne, jedno z najbardziej zaawansowanych pośród ośmiu typów magii? -pytał zaciekawiony Titus pokazując palcem na tekst książki
Siedział przy stoliku razem ze Sphintusem, o tak:

-Ile jeszcze razy mam ci to powtórzyć? Zwykłe zaklęcie leczące. Ograniczam cele i moc zaklęcia, aby wyeliminować zmęczenie pacjenta. To nic innego jak zwykłe zaklęcie leczące, jednak przy okazji wywołuje silny sen. -tłumaczył już znudzony Sphintus
Zrozumiałam, że dokładnie opowiadał Tituskowi o tym, jak to uśpił strażników.
-To niesamowite, Sphintus-kun! Jesteś jak jakiś lekarz! -podziwiał Alladin 
-W końcu jestem magiem specjalizującym się w leczeniu. -białowłosy był z siebie dumny
-O, Ayumi-chan! Już jesteś! -powitał mnie Alladin wesoło machając ręką w moją stronę z łóżka, na którym siedział już też ubrany w mundurek
-Przynajmniej udawaj zainteresowanego! -wkurzył się Sphintus zamykając swoją książkę
Wszyscy byliśmy rozbawieni, zapowiadał się wesoły dzień.




 Koniec części pierwszej ;>



Piszcie co o tym sądzicie, kolejna część zacznie się od wyprawy do dzielnicy Goi jakby co ;)