Gekkostate

Może tak działa na mnie seria Welcome to the NHK (aktualnie czytam mangę po animowym seansie), ale coś w tym jest, bo: To jest kolejny sabotaż!!! Znowu wszyscy chcą mnie wkurzyć, i im się udało!!!!

1. Wracam przed chwilą do domu (bo jechałam z Dią do weterynarza szczepienie przeciw wściekliźnie załatwić), siadam do komputera, a tu kosza nie ma na pulpicie. Słowo daję, nie miałam kosza!! A nic nie robiłam!!!

2. Word odmówił współpracy. Nie poprawia mi błędów! Nawet kiedy napisałam „chistoria” – nie podkreślił tego! A w ustawieniach wszystko dobrze! W efekcie nie mogę skończyć tekstu który zaczęłam…. >_<”

3. Chciałam skorzystać z drugiego Worda, bo miałam zainstalowane obok siebie 2. GUZIK. Tego drugiego NIE MA. No najnormalniej w świecie NIE MA. I też, nie kasowałam ani nic – wziął i zniknął!
4. Tytuł  tej notki też nie chce się ustawić choćbym nie wiem co robiła >.<

Podejrzewam, że ktoś mi się włamał do komputera, ale właściwie po co by mu to było? No bo serio – po co się włamywać do komputera kogoś, kto na dysku ma tylko duuużo anime, kilka mang, wieeeeele AMV i gry komputerowe (te już nie japońskie ^^)? No i pokaźne zbiory fotek ulubionych postaci. Widzicie w tym jakiś sens? Bo ja nie. Rany, co mi się z tym porobiło!? Jak słowo daję, zaraz mnie szlag trafi!!! A nie, sorki. Już trafił. … Wniosek: świat pełen jest spisków! XDD I sorki, że tak narzekam jakby co ;)))

Na poprawę atmosfery rozdział 6 DRRR!

-Baka… – jasnowłosa kopnęła łóżko, na które zaraz padła trzymając kurczowo stopę. – Auu, nawet moje własne łóżko przeciw mnie!? Gdzie jest na tym świecie sprawiedliwość, no gdzie pytam!?
Leżała tak jeszcze trochę narzekając na niesprawiedliwość na świecie i na wszystko inne co się dało, gdy przerwał jej telefon. Zerknęła w wyświetlacz, który pokazywał nieznany numer.
-Ktoś obcy, huh? – podniosła telefon i odebrała. Usłyszała dziwny męski głos, brzmiący jakby osoba po drugiej stronie powstrzymała śmiech.
-Halo? – zapytała niepewnie.
-Shizuma-chan? Jak miło, że odebrałaś!
-Kim jesteś?
-Zapytaj mnie kim nie jestem! Mogę być wszystkim i każdym z twojego otoczenia, a i tak się nie dowiesz, że to ja, czyż to nie cudowne?
-Nie ułatwiasz sprawy.. – warknęła.
-Spokojnie Hanazono-chan, mam do ciebie tylko pytanie…
-Jakie? Streszczaj się, nie mam czasu na pogaduszki.
-Czy zastanawiasz się co się dzieje z Masaomim?
-Skąd wiesz o dziwnym zachowaniu Kidy? Odpowiedz! – krzyknęła, ale odpowiedział jej tylko śmiech. Zaskoczona, wpatrywała się jeszcze chwilę w komórkę, którą po chwili rzuciła w poduszkę.
                                                                         ~*~
W tym samym czasie Izaya Orihara, siedzący  w swoim biurze, zaśmiewał się, odkładając telefon.
-Perfekcyjnie! Wszystko idzie jak po maśle! – mówił radośnie. – Ale i tak kocham ludzi.
To mówiąc przesunął pionek na planszy znajdującej się na jego biurku.
-To dopiero początek, a już nie mogę doczekać się finału! A ty…- zerknął na długowłosą kobietę stojącą przy oknie. – Jak sądzisz Namie-san?
-Nie wiem, nie wtrącam się w twoją pokrętną grę, Orihara. – rzuciła mu znudzone spojrzenie.
-Ach, Yagiri, czasami mogłabyś być bardziej zabawna. – skwitował z uśmieszkiem, sięgając do biblioteczki.
-Może i nie jestem zabawna… Ale to nie ja jestem psychopatą kochającym  ludzi. – dodała ze złośliwym uśmiechem. – Którzy i tak zapewne cię nienawidzą.
-Może i nienawidzą, może nie, ważne, że ja ich kocham. – wzruszył ramionami. – A teraz lepiej przynieś mi trochę tuńczyka, zgłodniałem.
                                                                                   ~*~
Masaomi szedł teraz odludną uliczką. Chwilę temu odłączył się w końcu od grupki Żółtych Szalików. W końcu przystanął, oparł czoło o mur i westchnął głęboko.
-Co ja robię? – zacisnął zęby i uderzył pięścią w mur. – Jeśli skojarzy mnie z nimi będzie niefajnie..
Szybkim krokiem ruszył w kierunku domu. Mijał ludzi, ogarniętych monotonią. Nikt nie zwracał na niego większej uwagi, co go zadowalało. W pewnym momencie odniósł jednak wrażenie, że jest śledzony. Nic nie zauważył, więc po przeklęciu własnych obaw, stanął przed drzwiami domu przyjaciółki i zapukał. Dziewczyna otworzyła, a jej mina wyrażała szczęście zmieszane z zaskoczeniem.
-Kida-kun? Co ty tu robisz o tej porze?
-Przyszedłem cię odwiedzić. Nie masz mi za złe, że wtedy po prostu poszedłem?
-Hmm… – przyłożyła palec wskazujący do warg. – Nie, raczej nie. Musiałeś mieć ważny powód, zresztą nie musisz mi się z niczego tłumaczyć. Jest spoko.
-Shizumaaa-chaan, jakże się cieszę, że mi wybaczysz. – tu demonstracyjnie się do niej przytulił, obejmując rękoma jej szyję.
-Um… Masaomi… Ludzie się patrzą… I dalej stoimy w progu… – powiedziała niepewnie.
-Oj tam, olejmy to.. – nie zaprzestał przytulać. Lubił stawiać dziewczyny w takich niezręcznych sytuacjach.
-Nie, ale serio…
-Nie przejmuj się.. -mruknął.
-Ale… KIDA, UWAŻAJ! – uchyliła się, a więc schylił się też chłopak. Zdążyła akurat w porę, inaczej blondyn już leżałby z nożem zatopionym w plecach.
-Ale jak? – zapytała dziewczyna, nie wierząc w to co widzi.
-O…Mój… Boże… – wykrztusił tylko Masaomi.